TEK BAŞIMA HAYRET ETMEK ZORUNDA KALACAĞIM

 

Jacques Derrida

Söylenecek o kadar çok şey var, ve dilim elvermiyor bugün. Gilles Deleuze’ün ölümüyle burada başımıza gelenler, keza başıma gelenler üzerine söylenecek o kadar çok şey var ki. Uzun süredir çok hasta olduğunu bildiğimiz için şüphesiz korktuğumuz ölümü, bu(radaki) ölümü (cette morte-ci– Fransızcada kelimelerin sonuna gelebilen bu ek işaret edilen nesneyle ona işaret eden özne arasındaki yakınlık ilişkisini belirlemeye yardımcı olur. Türkçe’deki bu ve o ayırımı Fransızca’da ancak böyle yapılabilir. Bu (radaki) kitap, ce livre-ci, ya da O(radaki) kitap, ce livre-là örneklerinde olduğu gibi. Derrida sanırım Deleuze’ün cenaze töreninde yaptığı bu konuşmada hem zamana, bu an, hem de yere, bu yer, vurgu yapmak istiyor), bu tasavvur edilemeyen görüntü, bu olayın içindeki başka bir olayın sonsuz kederini, eğer bu mümkünse, daha da derinleştiriyor. Düşünür Deleuze en başta olayın ve her zaman bu(radaki) olayın düşünürü (cet événement-ci) olmuştur. Başından sonuna kadar olayın düşünürü olarak kalmıştır. Daha 1969’da, en çok beğenilen kitaplarından Logique du Sens’da [Duyunun Mantığı], olayla ilgili olarak yazdıklarını tekrardan okudum. Joe Bousquet’den bir alıntı yapıyor, (“ölüme olan eğilimim,” diyor Bousquet, “aslında irademin başarısızlığıdır”), sonra devam ediyor: “bu eğilimden bu arzuya, bir bakıma, iradenin değişimi dışında hiçbir değişim olmuyor, bütün vücudun yerinde zıplaması gibi bir şey organik iradenin tinsel iradeyle değiş tokuş edilmesi. Şimdi tam olarak vuku bulanı değil de, vuku bulanın içinde olan bir şeyi arzular. Çapraşık ve nüktedan bir biteviyeliğin kurallarına uygun, vuku bulanla aralarında mutabakat olan daha gel-ecek şey: olay. İşte bu anlamda ölüme duyulan aşk özgür insanların mücadelesiyle birdir.” (durmamacasına alıntı yapmak zorunda kalabiliriz).